Bir Otobüs Hattı

Ömrü tükenmemiş tek haberleşme

Ey gönülden gönüle titreşen dalgalar

Hangi sesle, sedayla yarışırsınız?

Sus ve koru kendini!

Selamlaşmanın da pili tükenmiş

Bizler gibi…

Kaptana sırt dönmüş yolcular gibi

Biletin nereye kesildiğini bilmeyen

Yok, yok! Tanıdık geliyor bazı yollar

Bir Merkez Efendi

Bir Mehmed Akif

Bir Erbakan dokunuyor gözlerime

Yolun tükenmeyeceğini anlatıyorlar

Hâlbuki bu yol bir yere gitmez!

Niyetler gider gidecekleri yere…

Söyle Ya Ali söyle!

Ayağına batan bir ok mu gerçek?

Yoksa gözlerindeki muhabbet mi?

İrkildim…

Belgrat kapıdaymışım: dış kapı

Birûni Üniversitesi mi okuduğum yoksa

Birûni’nin okuduğu üniversite mi?

Yedi Kule’ye gelince

Uyandım (ö)M(ü)R12 uykusundan

Son durak dediler

Meğer son değilmiş

Yeni bir bilinmezin imtihanıymış

Zindan yani…

Zindan demişken

Telaş mı kaçan benden

Teslimiyet mi onu uzaklaştıran

Rayına oturan yol mu bilmem

Sarsıla savrula gidiyorum

Yol…

Sarsılsan da…

Savrulsan da…

Rayından çıkmadan yoldu

Ve vaktinde evine dönemiyorsan

Yol değil!

Sahi, yol nereye çıkar? Can nereden?

Allahu Ekber! Allahu Ekber!

“Yat”sı ezanı bu

Anladım ki:

Yolu camiye çıkanın

Canı camiden çıkar

Ve bir izin çıkar

Ebedi uykuya “yat”mak için…