Homo Economicus

Siz uyuduğuma bakmayın, dinlenemiyorum. Ruhlar âleminde görüştüğüm bir çocukla müşterek yaratılmış seslerimiz vardı bizim. Evinin üstüne düşen bombanın etkisiyle savrulurken o yavrucak, çığlık olup arşa uzattı sesini. Bulutlar artık daha dağınık o yüzden. Ama o çocuk sözünü tuttu. Tot betonlardan oluşmuş mezarında arşa uzattığı o son çığlıkları dua olmuştu. Benim kursağımda duruyor hala o dualar. Ama maaşım karşılığı aldığım kan kırmızısı yatıştırıcılarla susturdum çığlıkları. Dualarım gerekmez artık o çocuklara.

Uyandığıma bakmayın siz, uslum açılmaz benim. Ruhlar âleminde sözleştiğim bir anayla müşterek yaratılmış gözyaşlarım vardı göz torbalarımda. Karnındaki yavrusuyla Akdeniz’de boğulurken boşaltmış o ana gözyaşlarını. Akdeniz artık daha tuzlu bu yüzden. Ama o kadın sözünü tuttu. Derine batarken yüklü bedeni göz torbaları boştu. Benim göz torbalarım da duruyor hala o yaşlar. Ama maaşım karşılığı aldığım, kıyıya vuran bebek yumuşaklığında kremlerle kuruttum göz pınarlarımı. Akdeniz’e çıkması gerekmez artık o pınarların.

Yüz kaslarımın çalıştığına bakmayın siz, bir şey hissetmem ki ben. Ruhlar âleminde sözleştiğimiz bir kızla müştereken seçtiğimiz bir kırmızı tonu vardı. Şeytanın ortakları işgal ettiği topraklarda çözdü uçkurunu, kıza tecavüz etti, defalarca. Buna şahit olan kuşlar daha utangaç artık uçarken. Ama o kız sözünü tuttu. Yanık meydandaki soğuyan çıplak bedeninde yüzünden eksik olmadı, hayânın seçmiş olduğu o kırmızı tonu. Benim derimin altında hapis o kırmızılar. Ama maaşım karşılığı aldığım fuhuş karası makyaj malzemeleriyle boyadım yüzümü. Benim yüzümün renge ihtiyacı yok ki artık.

Siz ayakta durduğuma bakmayın. Takatim kalmadı artık benim. Ruhlar âleminde tanıştığım bir adamla cemaat halinde kapandığımız secdelerimiz vardı. Dünya putunun kana susamış korkak piyadeleri, hortumlarken diyar-ı İslam’ın kutsal maddelerini, direndi sıkı sıkı saf tutarak o cemaatin her bir ferdi. Son secdesinde kafasında birkaç merminin ağırlığı vardı. Bu yüzden kaldıramadı yerden alnını. Ama o adam sözünü tuttu. Safını terk etmedi, boyun eğmedi, şehit oldu. Benim alnımda duruyor hala secde borcum, benim varlığım duruyor hala boş kalmış saflara rağmen. Ama menfaatlerim karşılığında edindiğim, hayalet sahiciliğinde arkadaşlarım var benim. Artık cemaate ihtiyacı yok bu fertlerin.

Siz yaşadığıma bakmayın, ölüden farkım yok artık benim. Ruhlar âleminde toplanan bütün bu insanlar galu belaya şahitler. Onlar ahdine vefa gösterip sırat-ı müstakim üzere öldüler. Ama diyerek başlayan cümlelerim tükendi, maaşım tükendi. İlaçlarım, kremlerim, makyaj malzemelerim tükendi. Artık menfaatler tükendi. Bütün ezanlar da buna şahitler. Faniyi aşamadım ben, sonsuzluğa karamadım bu varlığımı. Bir şiir daha işte böylece bitti.