SOHBET

Kardeşler, her an nasıl bir imtihan ile karşılaşacağımız hiç belli değil.

Allah-u Teâlâ bize Kur’an-ı Kerim’de açık ve net olarak “Ölüm/yakîn gelinceye kadar Rabbine ibadet et” buyuruyor. İmtihanımızın süresi işte  bu. Ama nasıl bir ibadet.

Rabbimiz teala Efendimiz sallallahu aleyhi ve selleme: “Habibim de ki: ‘Ben dini Allah’a tahsis ederek kulluk/ibadet etmekle emrolundum.” diyor. Şu anda Kur’anın ve bu ayetin muhatabı biziz. İhlâsla, samimiyetle Allah’a kullukla emrolunduk. Şimdi biz öyle bir kulluk yapacağız ki Allah razı olacak. O razı olduktan sonra, O sevdikten sonra artık başka bir şeye de gerek yok.

 Ölümden bahsedilmesini pek arzu etmiyoruz. Belki de sözünü bile duymaktan nefis hoşlanmıyor. Hâlbuki Allah-u Teâlâ: “Habibim de ki: O kaçıp durduğunuz ölüm var ya, arzu etmediğiniz o ölüm var ya onunla bir gün karşı karşıya gelirsiniz.” buyuruyor.

Madem ölümden kaçış yok. Öyleyse ölüme hazırlanan, güzel yaşayan, ecel yastığına güzellikle başını koyan, emin, sakin, hazır, güzel bir kul olalım. Böyle bir kula ecel yastığında iken melekler “Selamün aleyküm, yaptığın bu güzel amellerden dolayı cennete gir” diyerek gelirler. Daha ecel yastığında iken cennetle müjdeleniyor.

Bunun bir örneği Yasin Suresi’nde anlatılan Habib-i Neccar’dır. İnsanları Allah’a davet eden havarilere yapılanları duyunca yukarıdan koşarak geliyor ve kavmine “Bu adamlar bizden bir ücret istemiyor. Bu adamların suçu ne? Niye taşlıyorsunuz?” diye haykırıyor. Hemen o mazlumlara sahip çıkıyor. Ama kavmi bunun üzerine dönerek onu taşlıyorlar, dövüyorlar ve şehid ediyorlar. Mübarek insan yere düşüyor, ruhunu teslim etmek üzere iken hemen orada ona cennet müjdeleniyor ve Rabbimizin ikramları gösteriliyor. Bir taraftan taşlanıyor, hem ruhunu teslim ediyor hem de o halde diyor ki: “Kavmim bu işin farkında değildi. Keşke bana yapılan şu ikramları onlar da bilseydi.” Şu merhamete, gönül âleminin güzelliğine bakınız.

Bir insan iman ve amel noktasında ne kadar kuvvetli olursa merhameti de o kadar artar. İmanı olmayanın merhameti olmaz. Allah-u Teâlâ “kâfirler zalimdir” diyor. Niye? İmanları yok. İmanda ve amelde insanlar zirveye çıktıkça merhameti artacaktır.

Yaşadığı sürece “Rabbim Allah” diyen “sonra istikamet üzere olan”  ve “inandığı gibi yaşayan” mü’min kula ecel yastığında selam vererek gelen melekler devamla: “Artık senin için korku ve mahzuniyet yok. Seni cennetle müjdeliyoruz” diyorlar. Elhamdülillah böyle müjdeler var. Ama bu müjdeyi elde edebilmek arzuyla, temenniyle, iyi niyetle olmaz. Bu iş icraat ister.

Allah-u Teâlâ Kur’an-ı Kerim’de cennetlik insanların vasıflarını sayarken diyor ki “bunlar gece az uyurlar”. Kardeşler, az uyku bizim işimiz, yani mü’minin işidir. “Onlar seher vakti istiğfar ederler.” Başka? “Onlar yanlarını yataklarına koyarken hemen geri kalkmak üzere yatarlar.” Ayağı uzattı mı kalkmamak üzere değil. Biraz sonra kalkayım diye yatar. Besmeleyi çeker ve seher vakti istiğfar için, kendisi, ailesi ve tüm mü’minlere dua etmek için kalkar. “Allah’ın rahmetini umarak, azabından korkarak -havf ve reca arasında- kalkar. Rabbine hamdeder, şükreder. Tazarru ile, içten, yürekten, gizli bir şekilde zikreder, namaz kılar. Zaten mü’min akşam sabah devamlı bu haldedir. “Gafillerden olmayın.” buyuruyor Rabbimiz.

Allah-u Teâlâ başka bir ayette: “Bize kavuşmayı ummayanlar, dünya hayatına razı olup onunla tatmin bulanlar ve bizim âyetlerimizden gafil olanlar da vardır muhakkak. İşte bunların kendi elleriyle ettikleri yüzünden varacakları yer cehennemdir.”  buyuruyor.

Bakın ayette “mevlasına kavuşmayı ummayanlar” diyor. Bu insanlar ahireti unutmuş, dünyevileşmiş ve “dünya hayatına razı olup onunla tatmin olmuşlar.” Rabbimiz yine “Onlar bizim ayetlerimizden de gafil olanlardır.” buyuruyor.

Onun için kardeşler biz seher vaktini değerlendireceğiz. Akşam erken yatıp sabah seher vaktinde kalkacağız, hayat seherde başlayacak. Uykuda değil uyanık bir hayat yaşayacağız.

İnsan için en büyük mertebe kulluk, kulluğun da zirvesi muhabbet, Allah’ın sevgilisi olmaktır. Allah bizi severse, habibi bizi severse diğer insanlar sever sevmez hiç önemli değildir.

“Onlar geceyi secdeyle kıyamla geçirirler.” Kim? Tabi ki Rabbimiz cennetlik mü’minlerden bahsediyor. Şu anda bu Kur’anın muhatabı biziz.

“Gece onlar secde ederler, uzun uzadıya Rablerini tesbih ederler.” Gecelerimiz namazla, niyazla, istiğfarla, dua ile bereketlenmeli. Elimizi kaldırdığımız zaman yorulana kadar dünyayı, ümmeti, geçmişi, geleceği her şeyi güzelce saymak lazım. Lambayı kapatmak ve gönlü mevlaya açmak lazım. Gözyaşlarıyla oraları bir sulamak lazım. Susuz olmaz, bakın Afrika’da kıtlık oldu bu sene, yağmur az yağmış, insanlar açlıktan ölüyor.

Onun için kardeşler ömrü güzel değerlendirmek, zamanı israf etmemek lazım. Böylece hem kendimize, hem çevremize, hem eşyaya faydalı bir insan, mü’mini kamil, Allah’ın sevgilisi, habibinin sevgilisi oluruz. Allah-u Teala Kur’an-ı Keriminde “Sizin dostunuz Allah, Rasulü ve mü’minlerdir. Şunu iyi bilin ki Allah sizin mevlanızdır, dostunuzdur. O ne güzel dost ne güzel yardımcıdır.” buyuruyor. Allah gibi bir dostumuz mevlamız var. Bizi affedecek, cennetine koyacak, bize şu anda hayat veren, bize sıhhat veren, bizi bu güzel mekanda bu güzel kardeşlerle bir arada olma nimetini bahşeden, Rabbimizdir. Bu güzel nimetler bize Allah-u Teala’dandır. Mevlamıza ne kadar şükretsek hamdetsek azdır. Ama bunu artırarak güzellikle devam ettireceğiz. Hem dünyamızı hem ahretimizi hazırlayacağız. Neslimize güzel örnek olacağız, hizmeti elden bırakmayacağız. İnsan eşref-i mahluktur. insana yapılan hizmet her şeyden daha kıymetlidir.

Rabbim akıbetimizi hayreylesin. Rızasına muvafık ameller nasip etsin. Rabbim sevdiği kullarından eylesin. Kendi sevgisini ve sevdiklerinin sevgisini bizlere bahşeylesin. Cennetle, cemalullah ile müşerref kılsın. Habibine komşu eylesin. Ömrünü değerlendiren kullarından eylesin. Ecel yastığına başımızı koyduğumuzda hüsnü hatime ile, güzellikle ahirete göç eden kullarından eylesin. Habibine komşu eylesin, onun şefaatına bizleri layık eylesin. Allah hepinizden, hepimizden razı olsun. Amin…