CİHAD DERSLERİ-Kaç Takım Elbiseniz Var?

Bu yazımızda sizlerle birlikte yine Hz. Peygamber efendimizin evine gideceğiz. Hem o yüce peygamberi daha iyi tanıyacak hem de Hz. Âişe annemizle sohbet edeceğiz. Dönerken de bir şeyler öğrenmiş olarak döneceğiz. Öğrendiklerimizi de sadece bilgi olarak kafamızda taşımayacak, onlarla amel edecek ve hayatımızı değiştireceğiz. Daha doğrusu hayatımızı onlarla süsleyeceğiz. Bilmek ve öğrenmek yaşamak içindir. Bildiklerimizle amel edeceğiz ki, Yüce Allah bize bilmediklerimizi öğretsin.

Bugün sizlerle Hz. Peygamber efendimizin vefatından sonra Hz. Âişe annemize misafir olacak ve ondan, nasıl yaşadığını öğreneceğiz. Hz. Peygamber efendimiz hayatta iken ona çok saygı duyan ve onun dediği çizgide yürüyen Hz. Âişe annemizin, Peygamberimizin vefatından sonraki hayatı da bizim için çok önemlidir. Çünkü Hz. Peygamber efendimizi en yakından tanıyanların başında bu annemiz gelmektedir.

Hz. Peygamber efendimizin vefatından sonra Hz. Âişe annemizin yanına sık sık gidip gelen ve devamlı onunla sohbet eden bir hanım sahâbî vardı. Her gidip geldiğinde annemizi aynı elbiseyi giymiş olduğu halde görürdü. Öyle olmuştu ki, artık bu elbise iyice eskimiş ve yırtılacak hale gelmişti. Sahâbî hanım bir gün dayanamadı ve Hz. Âişe’ye şöyle dedi:

“Ey müminlerin annesi! Artık bu elbiseyi çıkarıp atsanız iyi olur!” Bu sözler, Hz. Âişe’ye çok sevdiği eşi Hz. Peygamber’in kendisine kavuşma şartı olarak söylediklerini hatırlattı. Hz. Âişe, dünyada olduğu gibi âhirette de sevgili eşiyle birlikte olmak istiyordu. Bu arzusunu sık sık Hz. Peygamber’e söyler ve “yâ Rasûlallah! Öbür dünyada beni hatırlayacak mısınız?” tarzında değişik sorular sorarak bunu öğrenmek isterdi. Hz. Peygamber de çok sevdiği Âişe’ye, kendisine kavuşabilmesi için gerekli olan şartları söyler ve şöyle buyururdu:

“Ey Âişe! Eğer bana kavuşmak istiyorsan parçalanıncaya kadar bir elbiseyi atma ve evinde fazlaca yiyecek biriktirme!”

Hz. Peygamber’in bu tavsiyelerinden sonra Hz. Âişe annemiz, bir elbiseyi yırtmadan diğerini almaz ve evinde yiyecek biriktirmezdi. Ayrıca eline geçen her şeyi dağıtırdı. Teyzesinin bu durumunu çok yakından bilen ve gören Abdullah b. Zübeyir, teyzesi için şöyle derdi: “Onun elini bağlamak lazım!” Bu söz, teyzesinin incinmesine ve uzun süre Abdullah ile konuşmamasına sebep olmuştu.

Saygı değer okuyucularım! Özellikle bayan okuyucularım! Hz. Âişe annemizin, Hz. Peygamberimizin tavsiyesine içten ve gönülden kulak vermesini iyice düşünmeliyiz. Bu olayın, bir mümin üzerindeki etkilerini iyice tefekkür etmeliyiz. Bu tavsiyenin psikolojik, sosyolojik, ekonomik ve dini yönden incelemesini iyi yapmalıyız. Her düğüne ayrı ayrı elbiselerle giden, her toplantıda değişik markaların ürettiği elbiseleri giyen ve bu haliyle çevresine hava atan Müslüman bayanlar, yarın cennette Hz. Âişe annemizle nasıl bir araya gelebilirler? Hatta böyleleri cennete girebilir mi? Bunları düşünelim lütfen!

“Hocam! Elbise bizim değil mi? Para bizim değil mi? Helal paramızla istediğimiz gibi giyinemez miyiz? Hem temiz ve kaliteli giymemizin ne zararı var?” diyenlerin mırıldanmalarını işitiyorum. Böyle diyenlere ben de şöyle bir soru soruyorum: “Sizi böyle konuşturan vicdanınız mı? Yoksa nefsiniz mi?” Bu konuştuklarınız vicdanınızdan geliyorsa bir şey demiyorum. Yok, eğer bu sözler vicdanınızın sesi değil de nefsinizin mırıldanması ise oturup kendinizi ve îmânınızı yeniden gözden geçirmenizi tavsiye ederim.

Saygıdeğer okuyucularım! Elbette yemek, içmek, giyinmek ve barınmak bu dünyada yaşayan her insanın zarûrî ihtiyaçlarındandır. Bu ihtiyaçlar giderilirken aşırıya kaçmak doğru değildir. Giydiğiniz elbiselerle ve ayakkabılarla, bindiğiniz lüks arabalarla, oturduğunuz saray gibi evlerle gurur ve kibire kapılmanız, çevredeki insanları kendinize heveslendirmeniz, tüketimi körüklemeniz doğru değildir. Bu gibi yanlışlıklar İslâm ahlâkına sığmaz. Akıllı olun, dengeli olun, sâde olun!

Elbiseye ve yiyeceğe aşırı derecede para harcamak, başkalarının nasibini çalmak demektir. Zenginlerin aşırı derecede masraf etmeleri yoksulları zor durumda bırakır. İmkânı olanların ölçüsüz derecede tüketime yönelmeleri, imkânı olmayanları zora sokar. Bu sebepten dolayı dinimizde cimrilik de israf da haramdır. Gerçek mânâda Müslüman olanlar, zarûrî ihtiyaçlarını giderirken, yiyecek, içecek ve giyeceklerini alırken çevredeki insanları da düşünür ona göre hareket ederler.

Onlar, güzel dinimizin ibâdetler konusundaki hükümlerini çok iyi bilip ibâdetlerini bu hükümlere göre yaptıkları gibi, bu dinin sosyal hayata bakan ahkâm ve ahlâk ilkelerini de bilir ve ona göre yaşarlar. Siz, dünyanızı ve âhiretinizi mâmur etmek istiyorsanız dinin emir ve yasaklarına kulak verin. Hep beraber rabbimize kulak verelim. O, şöyle buyuruyor:

“Yiyiniz, içiniz; fakat israf etmeyiniz. Çünkü Allah, israf edenleri sevmez.” (Kur’ân-ı Kerîm, A’râf sûresi, 7/31)

“Bir de akrabaya, yoksula ve yolcuya hakkını ver. Gereksiz yere saçıp savurma! Çünkü saçıp savuranlar şeytanların kardeşleridirler. Şeytan ise, Rabbine karşı nankörlük etmiştir.” (Kur’ân-ı Kerim, İsrâ sûresi, 17/26-27)