KUR’AN İKLİMİ-Allah’ın Vaadi

“Allah, sizlerden iman edip salih amellerde bulunanlara, kendilerinden öncekileri sahip ve hâkim kıldığı gibi kendilerini de yeryüzüne sahip ve hâkim kılacağını, onlar için beğenip seçtiğini (İslâm’ı) onların iyiliğine yerleştirip koruyacağını ve geçirdikleri korku döneminden sonra, bunun yerine onlara güven sağlayacağını vaat etti. …” (Nur, 55)

Yukarıda ayetlerini verdiğimiz sure Nur suresidir. Bu mübarek sure Medenî’dir. Yani bütün ayetleri Medine-i Münevvere de Peygamberimiz aleyhisselam’a gönderilmiştir. Medine’nin en büyük özelliği, artık orada büyük bir İslami grup var olması ve İslam’ın istediği sosyal hayat biçimi yaşantıya ve cemiyet hayatına aktarılmaya süratle başlanmıştır. Medine deki Müslümanlar Mekke’deki kâfir veya müşrik akraba ve arkadaşlarından ayrılmışlar onların baskılarından uzaklaşmışlardır.

Bununla birlikte; ayet-i celilenin indirilmesine sebep olarak şöyle rivayetler vardır: Hz. Peygamber aleyhisselam ve ashabı Medine’ye hicret ettiler ancak küfrün baskısı onların peşini bırakmıyordu. Dinleri, canları, malları, ırz ve namusları için savaşmalarına izin verilse de dünya karşısında kendilerini az ve zayıf hissediyorlardı. Akşam silahlı olarak yatıyorlardı. Ashabdan birisi: “Ey Allah’ın elçisi; biz ebediyen böyle korkar halde mi olacağız? Emniyette olacağımız ve silahları bırakacağımız bir gün bize gelmeyecek mi?” diye sordu. Allah Resulü aleyhisselam: “Bu durumda çok az kalacaksınız. Nihayet sizlerden birisi, içlerinde silah olmayan büyük bir topluluğun içinde dizlerini büküp elleriyle dizini tutarak oturacak.” Buyurdular ve Allah Teâlâ da bu ayet-i kerimeyi indirdi.

Ayeti kerimenin içerisinde “sizlerden” diye tercüme ettiğimiz yer ayetin omurgasını oluşturan kelimelerden biridir. Rabbimiz Teâlâ, mü’minlerin içerisinden iman eden yani imanını daha da görünür yapan, imanın gereklerini hayatına tatbik eden, kalbinde tezyin eden, gerekirse kendi nefsi başta olmak üzere Efendimizin hadis-i şeriflerinde; “Sizden biriniz beni çocuğundan, babasından ve bütün insanlardan daha fazla sevmedikçe -gerçek anlamda- iman etmiş olamaz.” buyurduğu gibi; Allah yolunda her şeyinden vazgeçebilen, hicret eden, cihada çıkan, ülkesinden kovulanlara bağrını açan, yardıma koşan, feda-i nefs edebilen bir “öz mü’min grup”tan bahsediyor ki onlar Kur’an’ın ifadesiyle hakiki mü’mindirler.

Bilinen bir gerçektir ki, bu ümmet orta bir ümmettir, insanlık için çıkartılmış ve ayette de ifade edildiği gibi iyiliği emreder ve kötülükten de alıkoyar. Bu genel özelliğinden başka bir de kendi içerisinde özel olarak Allah’ın bu emrini iş edinmiş kişiler de vardır. “Sizden, hayra çağıran, iyiliği emredip kötülüğü men eden bir topluluk bulunsun. İşte onlar kurtuluşa erenlerdir.” (Âl-i İmran, 104)

Neden iyiliği emretmek önemlidir? Neden zikir ve evrat önemlidir? Tabi ki rıza-i bari için, yüce rabbimizin hoşnutluğunu kazanmak için önemlidir. Bunun yolu da kendimizden başlayarak iyilik eri olmak için tüm insanlığa çağrı yapmaktan geçer. Fatır suresi 10. ayette; “Kim izzet ve şeref istiyorsa bilsin ki izzet ve şerefin hepsi Allah’ındır. O’na ancak güzel sözler yükselir. Onları da Allah’a amel-i sâlih ulaştırır …” ifade edildiği gibi zikir etmek güzeldir. Bu güzelliği sevaba salih ameller çevirir ve böylece Allah’ın katında bir anlam ifade ettirir.

Kişinin yaptıklarına fiil denir. Kur’an’da fiiller övülmemiştir. Ameller yani niyete ve bilince bağlı hareketler övülmüş ve ibadet sayılmıştır. Amel-i salih, Asr suresinde bütün heybetiyle ifadesini bulur. “Asra yemin olsun ki, insan mutlaka ziyandadır. Ancak iman edenler, salih amel işleyenler, birbirlerine hakkı tavsiye eden ve sabrı tavsiye edenler bunun dışındadır.”

Rabbimiz, kendisine itaat etmek ve birbirimizle çekişmemek karşılığında bizi bütün korkularımızdan kurtaracağına söz vermiştir.

“Allah’a ve Resul’üne itaat edin ve birbirinizle çekişmeyin. Sonra gevşersiniz ve gücünüz, devletiniz elden gider. Sabırlı olun. Çünkü Allah sabredenlerle beraberdir.” (Enfal, 46)