Zulüm Zulüm

Nereden başlayacağım bu dağınıklıktan?

Millet kör, kayıp, uzaklaştı İslam ışığından.

Zayıf, gücünü yitirdi cehaletten.

Karanlıkta yaşıyor millet, çıktı hayattan.

Her gün mazlum feryadıyla sorar: “Uyanış ne zaman?”

Kuşattı bizi düşman zulmü.

Mazlum evlerine üzüntü çöktü.

Uzun hikâyeler var, gözyaşları dondu.

Acılı haller var, çocuğun gülüşü soldu.

Zulüm, zulüm, ölüm hayatı örttü.

Lakin üzüntü görecek nuru, bir sabah doğar.

Kuşlar uçar, uçar nihayet bir yere konar.

Elim yaralardan filizlenecek tohumlar.

Kanla büyüyecek, gelir bahar.

İslam dünyaya hükmedecek, Allah’tan ümit var.

Ey zalimler! Yanacaksınız.

Çocuğunu kucağında kaybeden annenin ahıyla yanacaksınız.

Ebeveynden mahrum kalan çocuğun alevli gözyaşlarıyla yanacaksınız.

Her kan damlasının kıymetini hissedeceksiniz.

Mazlumun gözlerinde derin ibret vardı, “Zaman dönse” diyeceksiniz.

Vahim halinizden pişman olacaksınız.

* Hamalı Üsame (Üç Yıldır Türkiye’de)