SOSYOLOJİK SİYER- Dersimiz Filistin

Okuduğumuz öyle güzel kıssalar vardır ki, insanın dünyası bitse de ahiretinin kurtulduğu kanaati oluşturan. Belki kanaatten daha da ötesi var bazı kıssalarda. Dünyasını verip ahiretini satın alanlar var. Biz böyle kıssaları hem “hayat kitabımızdan” hem ezeli ve ebedi önderimizden öğreniyoruz. Ashab-ı Uhdud diye bilinen kıssayı okuyalım.

İmanın Gücü ve Rabbimizin Desteği

“Sizden önceki ümmetler içinde bir padişah, bir de onun sihirbazı vardı. Bu sihirbaz yaşlanınca, padişaha: Ben yaşlandım, bana genç birini göndersen de ona sihirbazlığı öğretsem, dedi.

Padişah da ona bir genç gönderdi. Gencin yolu üzerinde bir rahip bulunmaktaydı. Genç ona uğradı, yanında oturdu ve konuşmalarını dinledi, beğendi. Sihirbaza her gittiğinde rahibe uğrar ve yanında bir süre kalırdı. Sihirbaz ona “Niçin geç kaldın?” diye kızar ve onu döverdi. Delikanlı bu durumu rahibe şikâyet etti. O da şöyle dedi: “Sihirbazdan korktuğunda, evdekiler alıkoydular de; ailenden çekindiğinde de sihirbaz alıkoydu de.”

Genç, durumu böylece idare edip giderken, bir gün yolda insanların gelip geçmesine engel olan büyük ve yırtıcı bir hayvana rastladı ve kendi kendine “Sihirbazın mı yoksa rahibin mi daha üstün olduğunu işte şimdi öğreneceğim.” diyerek bir taş aldı ve “Ey Allah’ım, rahibin yaptıklarını sihirbazın yaptıklarından daha çok seviyorsan, şu hayvanı öldür ki insanlar yollarına devam etsinler” diyerek taşı hayvana doğru fırlatıp onu öldürdü. Halk da geçip gitti. Daha sonra delikanlı rahibe gelip olayı anlattı.

Rahip, ona: “Delikanlı! Şimdi artık sen benden daha üstünsün. Zira sen bu gördüğüm mertebeye erişmişsin. Öyle sanıyorum ki, sen yakında bir belaya uğratılacaksın. Böyle bir şey olursa, sakın benim bulunduğum yeri kimseye gösterme, dedi.”

Delikanlı; körleri, alaca hastalığına tutulmuş olanları kurtarır ve diğer hastalıkları da tedavi ederdi. Padişahın o sıralarda kör olmuş bir yakını bunu duydu, değerli hediyelerle birlikte delikanlıya gitti ve: “Eğer beni tedavi edersen, bütün bunlar senin olacak dedi. Delikanlı: Ben kendiliğimden kimseye şifa veremem. Şifayı ancak Allah Teâlâ verir. Eğer sen Yüce Allah’a inanırsan, ben O’na dua ederim, O da (dilerse) sana şifa verir, dedi.”

Adam iman etti. Allah Teâlâ da ona şifa verdi. Adam eskiden olduğu gibi padişahın yanına gelip meclisteki yerini aldı. Padişah: “Senin gözünü kim iyi etti?” diye sordu. O da: Rabbim, dedi. Bu defa Padişah: “Senin benden başka rabbin mi var?” diye gürledi.

Adam: “Benim de senin de rabbin Allah Teâlâ’dır.” dedi. Bunun üzerine sinirlenen padişah, adamı tutuklattı ve gencin yerini gösterinceye kadar ona işkence ettirdi. Sonuçta adam gencin yerini söyledi. Delikanlı getirildi. Padişah ona: “Delikanlı, demek senin sihirbazlığın körleri ve alacaları iyi edecek dereceye ulaşmış. Duydum ki sen epeyce işler yapıyormuşsun, öyle mi?” diye sordu. Delikanlı: “Hayır, ben kimseye şifa veremem. Şifa veren Allah Teâlâ’dır, dedi.”

Padişah delikanlıyı tutuklattı ve rahibin yerini gösterinceye kadar ona işkence ettirdi. Neticede rahip getirildi ve kendisine “Dininden dön!” denildi. Rahip bu teklife yanaşmadı. Bunun üzerine padişah bir testere getirtip başının tam ortasından rahibi ikiye biçtirdi. Rahibin parçalarının her biri bir yana düştü. Sonra padişahın adamı getirildi, ona da “Dininden dön!” denildi. Ancak o da kabul etmedi. Padişah onu da parçalarının her biri bir tarafa düşünceye kadar testere ile başının ortasından ikiye biçtirdi. Daha sonra delikanlı getirildi ve “Dininden dön (yoksa öleceksin)!” diye tehdit edildi, fakat delikanlı direndi. Padişah delikanlıyı adamlarından bir gruba teslim etti ve onlara şu talimatı verdi:

Bunu şu dağın tepesine çıkarın, dininden dönerse ne âlâ, değilse aşağıya yuvarlayın gitsin. Delikanlıyı götürdüler, dağın tepesine çıkardılar. Delikanlı: “Allah’ım, beni bunların elinden nasıl dilersen öylece kurtar!” diye dua etti. Bunun üzerine dağ sarsıldı ve onlar aşağı yuvarlandılar. Delikanlı sapasağlam yürüyerek padişahın yanına döndü. Padişah ona: “Yanındakiler ne oldu?” dedi.

Delikanlı da: “Allah beni onların elinden kurtardı.” dedi. Bunun üzerine padişah, delikanlıyı adamlarından bir başka gruba teslim etti ve: “Bunu Kurkur denilen bir gemiye bindirip denizin ortasına götürün. Dininden dönerse ne âlâ, değilse denize atın gitsin.” dedi. Delikanlıyı alıp götürdüler. O: “Allah’ım, beni bunların elinden dilediğin şekilde kurtar!” diye dua etti. Gemi içindekilerle beraber alabora oldu, hepsi boğuldu. Delikanlı sağ salim padişahın yanına döndü.

Padişah onu görünce: “Yanındakiler ne oldu?” diye sordu. Delikanlı da: “Allah beni onların elinden kurtardı.” dedi ve ilâve etti: “Benim sana söyleyeceklerimi yapmadıkça beni öldüremezsin.” Padişah: “Neymiş onlar?” dedi. Delikanlı: “Halkı geniş bir meydanda topla. Beni de bir hurma kütüğüne bağla. Okdanlığımdan bir ok al, yayın tam ortasına koy. Sonra da ‘Delikanlının rabbinin adıyla’ de ve at. İşte ancak bunu yaparsan beni öldürebilirsin.” dedi.

Padişah halkı geniş bir meydanda topladı. Delikanlıyı hurma kütüğüne bağladı. Sonra delikanlının sadağından bir ok aldı, yayına yerleştirdi. “Delikanlının rabbi olan Allah adıyla” deyip oku fırlattı. Ok, delikanlının şakağına isabet etti. Delikanlı elini şakağına koydu ve oracıkta öldü. Bunun üzerine halk: “Biz, delikanlının rabbine iman ettik.” dediler.

Daha sonra durumu padişaha ileterek: “Gördün mü, çekindiğin şey nihâyet başına geldi; halk iman etti.” dediler. Bunun üzerine padişah, sokak başlarına büyük hendekler kazılmasını emretti. Hendekler ateşle doldurulmuştu. Padişah: “Bu yeni dinden dönmeyen herkesi, zorla ateşe atın (yahut onları ateşe girmeye zorlayın).” dedi.

Emri yerine getirdiler. En sonunda, kucağında çocuğu ile bir kadın geldi, bir ara ateşe girmemek ister gibi yaptı, sendeledi. Çocuk: “Anneciğim, sık dişini, sabret, çünkü sen hak din üzeresin (demek suretiyle annesini cesaretlendirdi)”. Okuduğunuz kıssa Süheyb (-i Rûmî) radıyallahü anh’dan rivayet edilen bir hadis… (Müslim, Zühd 73)

Davası Uğruna Ölenler ve Övülenler

Kıssaların günümüzü okumayı sağlaması gerekir. Okuduğunuz bu kıssa size hangi olayı daha doğru okumayı sağladı? Evet, Filistin, haklısınız. Ölmekten korkmayanların yaktığı ışıklarla Batı’daki binlerce karanlık kalp aydınlandı. Kelime-i Tevhid cümlesi yankılanmaya başladı Madrid’de, Münih’te, Paris’te ve Roma’da.

Milyonlarca sözüm ona diri Müslümanın anlatamadığını, artık bu dünyada olmayan diriler, ölmeyen ölümleriyle anlattılar. Öyle etkili anlattılar ki, hitapları kitaplardan daha iyi okundu ve anlaşıldı. Belki de bundan asırlar sonra gelecek insanlığa bir çağrı niteliği taşıyor bu cennet yolculuğu.

Annelerin çığlıklarını, şehadet şerbetini içen çocukları için zannetmeyin. Vicdanları yok olmuş, kalpleri taşlaşmış, insanlıklarını unutmuş veya insanlaşamamış varlıklara zulmün sesini duyurma çabalarıdır o feryatlar. Daha çok silah satacaklara, kandan beslenenlere ve dilsiz şeytanlara bir manifestodur bu kutlu haykırışlar.

Yıkılan ne evlerdir ne bedenler. Yıkılan, onurumuzdur, sevdamızdır, mukaddesatımızdır. Aslında yıkılan biziz. Yıkılan insanlık. Filistin bize bir ders veriyor, anlarsak. Tıpkı Filistin’in yukarıdaki kıssadan aldığı ders gibi.

Onlar satmadılar topraklarını, evlerini, arsalarını. Hatta onları satan ve onlardan görünen satılmışları dahi satmadılar.

Hiç bu kadar zor, hiç bu kadar kolay ve hiç bu kadar çelişik cümleler kurmadım hayatımda. Kalbim gibi darmadağınık bu yazı için vicdan ehli herkesten anlayış bekliyorum.

Selam ve dua ile…