ŞİİR – Ölüm Yokuşu

Kim demiş ki ölüm bâki; kozmosta yok oluş

Vuslatların kapısı, tırmanılan bir yokuş

Yokuşların sonudur Huzur’unda dirilmek

Dirilirken sonsuzluğa, haddimizi bilmek

Hududumun sınırı, kulluğumun ölçüsü

Uzuvlarım Divan’da amelimin sözcüsü

Kaçış yok, dönüşler kapalı, kayıt meydanda

Ecel teri dökmek var, Azâmetli Divan’da

Has terazi kurulur, defterlerim dürülür

Defterlerin içinden nice sırlar görülür

Ufak, tefek dememiş, her şeyi hassas yazmış

Meğer insanoğlu mezarını kendi kazmış

Dünyada sevdiklerim şimdi benden kaçıyor

O küçücük hesaplar, hesapları açıyor

Herkes kendi derdinde meteliği arıyor

Cümle alacaklılar, her yanımı sarıyor

Yığın yığın mahşer kaynar, kalpte dert yumağı

Kimse hayal edemez, cennette ki konağı

Sırat gibi keskin, sırat gibi ince hesap

Tel tel dökülüyor nice hesapsız kasap

Varoluşun esrarı her yanımı kaplıyor

Ufak tefek hesaplar, şimdi mızrak saplıyor

Yokuşlar kovalıyor, umutların ardını

Şimdi hesap edemem, hiç kimsenin bahtını

Yalnızım, tedirginim dertlerimle baş başa

Aman haram katmayın, ne ekmeğe ne aşa

Hesap çetin, yokuş zorlu, virajla örülü

Cennette ki vuslatlar olsun bunun ödülü

Hesap zorlu, ödül büyük, Cemâl’indir dileğim

Rahmet eyle Allah’ım, kurtaramaz emeğim

…

Âşık YUSUFİ