Ramazan’la Uyan

Yağmurların bu sıra yağmadığı, yer yer çoraklaşmaya durmuş bir arazideyiz. Yağmurlar gelince, pınarların göz göz itici gücünü bulduğu, akıp geçtiği vadiyi yeşerttiği bir mevsim geldi. Vadinin göz göz pınarları değişen kuvvetlere dayanamıyor, akıyor kendisine topladığı verimlilikle. İnsan çehresine benziyor yüzü. İnsanın nedamet dolu yüreği, gözlerinden yaşlar boşaltırken mevsimin ve vadinin ahengine bürünüyor. Mevsim Ramazan, bu ay bambaşka hayatlardan bambaşka dünyalardan bambaşka yollardan bu vakte gelindi. Aynı zamandan geçeceğiz lakin kimimiz geçmişin çorak toprağını kimimiz mevsimde yağan yağmurların hasadını merak edeceğiz. Olduğun an lütufkar bir dal, olmadığın zamana bakma. Olmadığın zaman ufukta ki bir buğu sadece. “Her insan hata eder. Hata edenlerin en hayırlıları tevbe edenlerdir. “(Tirmizi, Kıyame, 49) Bu müjde ile ayağa kalk şu anda. Yağan yağmurun hasadını merak eden ol. Bu yağmura gir. Sırılsıklam ol. Toprağını sula. Hasad vaktine kadar bekle. Emeğinin karşılığını alacak bir çiftçinin heyecanıyla bekle. O vakit gelince de tam bir teslimiyetle kabul et nasibine düşeni. Aranan, özlenen, canlara can olan, kurumuş dimağ ve ciğerlere yaş olan bu yağmur, emin ol seni de yeşertecek, can verecektir. Can bulduğun bu yağmurla yeşert meyvelerini, sula içindeki ibadet aşkını, bir vakitler bir çölde kaybolmuş, bir damla suya hasret fıtratını bul ve kavuştur onu özlemini çektiği yağmura. Adeta yeniden doğ. Güneş doğarken gökyüzünü bir kızıl sancı kaplar. Kapkara bir karanlıktan pasparlak bir aydınlığa geçiş kolay olmayacaktı. Evet çok zorlu olacak bu sürecin, çünkü sen aydınlık bir yolun yolcususun. Sana en başta nefsin sonra şeytan, çevren hatta ailen imtihan olacak. Bu imtihanı geçip ümmete güneş gibi doğabilecek misin diye, Rabb’ in seni görmek isteyecek. Sadece bir tas pekmez içebilmek için bile üzümün ezilme, dövülme, kaynatılma gibi bir düzine işlemden geçmesi gerek. Şimdi söyle bana kardeşim! Kainatın halifesi olan insanın, alemlerin Rabb’ ine dost olması için ne olması gerek?