İÇİMDEKİ ÇOCUĞA MEKTUP

Ey içimdeki küçük ben,

Sana geç kaldım, biliyorum.

Sustuğun anlarda seni ihmal ettim,

Büyüme telaşıyla sana sırtımı döndüm.

Ama şimdi buradayım.

Ellerin boşsa, ben tutmak isterim.

Gözlerin doluyorsa, ben bakmak isterim.

İçinde bir hüzün varsa, ben sarmak isterim.

Saklandığın köşeden seni çıkarmak,

Karanlıkta kalan yanını yavaşça aydınlatmak,

Sana cesaret vermek isterim.

Korktuğun yerde cesaretin olmayı,

Sevginin en özel yanını sana sunmayı,

Kırılmış yanlarını bir bir sarmayı isterim.

O küçük kız çocuğuna

Bir kerecik daha güvenmeyi öğretmek isterim.

Affetmeyi tekrar hatırlatmak isterim.

Affetmenin zayıflık değil,

Merhametin en yüce hali olduğunu göstermek isterim.

İçimdeki küçük kız çocuğuma sımsıkı yeniden sarılmak,

Onun yalnız olmadığını hatırlatmak,

Düştüğü yerden kaldırmak,

Dizlerine minik bir buse kondurmak isterim.

Onun tuttuğu uçurtmanın ipini kopardığım için

Gönlüm dolusu özür dilemek isterim…

Ben, içimdeki çocuğun umudunu şeker pembesi yapmak isterim.

“Renklisin, öyle kal” demek isterim.

Yeniden onunla yola çıkmak isterdim.

Onu ardımda bıraktığım her an için özür dilemek

Ve diliyorum da.

Özür… İçimdeki çiçeğim, özür dilerim.

Şimdi seni sonsuz sevgimle sarıyorum…

Ve sessizce haykırıyorum:

İçime doğru…

“Hoş geldin çocuk yanım, çocukluğum.”

Hadi ver elini birlikte yeniden tutalım uçurtmanın ipinden…

MERVE YİĞİT