Ben Suriyeli Müslüman Çocuk

Bugün 15 Haziran Cumartesi.

Yine rahat uyuyamadık. Sabahın ilk ışıklarında, yeni başladığımız uykumuzdan büyük bir gürültüyle uyandık. Yakınımızda bulunan insanların kaldığı yer toz bulutuyla kaplanmıştı. Toz bulutu dağıldıktan sonra gördüklerimiz gerçekten çok üzücüydü. O insanların kaldığı evler dümdüz olmuştu. Kim bilir yine kimler öldü… Kimler arkalarında gözü yaşlı insanlar bıraktı?

Ben hâlâ bize bu kadar kötülük yapan insanların bizimle ne derdi olduğunu anlayamadım. Galiba, Müslüman olduğumuz için bize bu kadar eziyet ediyorlar… Hiçbir ülke de çıkıp bu insanlara dur demiyor. Dünya bütün olan biteni sanki bir film çekiliyormuş gibi sadece seyrediyor. Bu saatten sonra da kimsenin “durun!” diyebileceğini sanmıyorum zaten. Hâlâ anlam veremediğim başka bir olaysa, birkaç askerin gelip babamı götürmesi... “Neden götürüyorsunuz!” diye sorduğumuzda “Birkaç soru soracağız, sonra tekrar gelir baban!” dediler. Buna tabi ki inanmadım. Ama hâlâ bir umut babamı bekliyoruz. İnşallah geri gelir. Allah onu bize bağışlar.

Yarın benim doğum günümmüş, annem öyle söyledi. Sizden bir hediye istiyorum. Fazla büyük bir şey değil, sadece dua etmenizi diliyorum. Bizlere, buradaki insanlara, yaralılara ve babama… Lütfen babam için dua edin bize geri dönsün. Annem çok üzülüyor çünkü. Annemi böyle görmeye dayanamıyorum.

Anneme, beni savaşan Müslüman kardeşlerimin yanına göndermesini söyledim ama izin vermedi. Henüz çok küçükmüşüm. Yaşım biraz daha büyük olsa beni İslam ve Müslümanlar için savaşmaya seve seve gönderirmiş. Bir an önce büyürüm inşallah.

Bu yazdıklarım son cümlelerim çünkü kalemim bitmek üzere. Eğer kalem bulursam tekrar yazarım. Bakalım yarına sağ kalabilecek miyiz? Ömrümüz var mı? Kim bilir yarın ne kadar kan dökülecek... Kaç anne-baba arkasında yetim-öksüz bırakacak… Kaç kişi arkasında gözü yaşlı insan bırakacak…

Allah’a emanet olun.